غزل ۴۴ سعدی

بوی گُل و بانگ ِ مرغ برخاست

هنگام ِ نشاط و روز ِ صحرا ست

فرّاش ِ خزان ورق بیفشاند

نقّاش ِ صبا چمن بیاراست

ما را سَر ِ باغ و بوستان نیست

هر جا که تویی تفرُّج آن‌جا ست

گویند نظر به رویِ خوبان

نهی است؛ نه این نظر که ما را ست

در رویِ تو سِرّ ِ صُنع ِ بی‌چون

چون آب در آبگینه پیداست

چشم ِ چپ ِ خویشتن برآرم

تا چشم نبیند ت به‌جز راست

هر آدمی‌ئی که مُهر ِ مِهر ت

در وی نگرفت، سنگ ِ خارا ست

روزی تر و خشک ِ من بسوزد

آتش که به زیر ِ دیگ ِ سودا ست

نالیدن ِ بی‌حساب ِ سعدی

گویند خلاف ِ رایِ دانا ست

از ورطه‌یِ ما خبر ندارد

آسوده که بر کنار ِ دریا ست