غزل ۱۳ مولوی ای باد ِ بی‌آرام ِ ما! با گُل بگو پیغام ِ ما ک‌ای گُل! گُریز اندر شکَر چون گشتی از گلشن جدا ای گل! زِ اصل ِ شکّری! تو با شکر لایق‌تری شکّر خوش و گل هم خوش و از هر دو شیرین‌تر وفا رخ بر رخ ِ شکّر بِنهْ لذّت بگیر و بو بِدهْ در دولت ِ شکّر،...
غزل ۱۲ مولوی ای نوبهار ِ عاشقان! داری خبر از یار ِ ما؟ ای از تو آبستن چمن و ای از تو خندان باغ‌ها ای بادهایِ خوش‌نفس! عشّاق را فریادرس ای پاک‌تر از جان و جا، آخر کجا بودی کجا ای فتنه‌یِ روم و حبَش! حیران شدم؛ ک‌این بویِ خوش پیراهن ِ یوسف بوَد؟ یا خود...
غزل ۱۱ مولوی ای طوطی ِ عیسیٰ نفَس؛ و ای بلبل ِ شیرین‌نوا هین! زُهره را کالیوه کُن ز آن نغمه‌هایِ جان‌فَزا دعوی‌یِ خوبی کن! بیا! تا صد عدو و آشنا با چهره‌ئی چون زعفران با چشم ِ تَر آید گوا غم جمله را نالان کُنَد، تا مرد و زن افغان کند که داد دهْ ما را زِ...
غزل ۱۰ مولوی مهمان ِ شاه ام هر شبی بر خوان ِ احسان و وفا مهمان ِ صاحب‌دولت ام که دولت‌اش پاینده با بر خوان ِ شیران یک‌شبی بوزینه‌ئی هم‌راه شد استیزه‌رَو گر نیستی، او از کجا شیر از کجا بنگر که از شمشیر ِ شه در قهرمان خون می‌چکد آخر چه گستاخی ست این!...
غزل ۹ مولوی من از کجا پند از کجا! باده بگردان ساقیا آن جام ِ جان‌افزای را، بر ریز بر جان ساقیا بر دست من نهْ جام ِ جان ای دست‌گیر ِ عاشقان! دور از لب ِ بیگانگان، پیش آر پنهان ساقیا نانی بِده نان‌خواره را، آن طامع ِ بی‌چاره را آن عاشق ِ نان‌باره را کُنجی...
غزل ۸ مولوی جُز وی چه باشد ک‌از اَجَل اندر رباید کُلّ ِ ما صد جان برافشانم بر او، گویم: هَنیئاً مَرحبا رقصان سویِ گردون شوَم ز آن‌جا سویِ بی‌چون شوَم صبر و قرار م برده‌ای ای میزبان! زوتر بیا! از مَه ستاره می‌بَری، تو پاره پاره می‌بَری گَه شیرخواره...
